بمباران بیمارستان چه فرقی با اتاق‌های گاز دارد؟

1- ساعتی پیش اسرائیل با بمباران بیمارستان المعمدانی در غزه بیش از 500 نفر از بیماران، زنان و کودکان و کادر درمانی را به قتل رساند.

بدون شک این یک کشتار جمعی است و از تنبیه جمعی مردم غزه فراتر رفته است و یک « هولوکاست آنلاین « در برابر دیدگان بی تفاوت و یا ناتوان مردم جهان است.

چرا باید مردم غیر نظامی تاوان کارهای رهبران سیاسی را بدهند؟ آیا مردم غزه مسئول حمله‌ی اخیر حماس به جنوب اسرئیل هستند؟

جواب فستیوال کشی، بیمارستان کشی است؟ در نهایت اسرائیل می‌خواهد با غزه چه کند؟ همه‌ی دو میلیون نفر ساکن آن را به سیاق یهودیان شرق اروپا بکشد؟ یا مثل درسدن آن را با خاک یکسان کند؟ آیا با کشتار جمعی مردم، مساله‌ی فلسطین حل می شود؟

نهایت قضیه این است که ارتش اسرائیل مانند ژوئن 1982 که فاتحانه قدم به خیابان‌های بیروت نهاد و ستاد ساف را محاصره کرد، رژه‌ی پیروزی در غزه برگزار می کند.

41 سال قبل شارون با خواری عرفات را وادار به تسلیم کرد و او را همراه افرادش با کشتی سازمان ملل تحت الحفظ به تبعید تونس فرستاد.

نتیجه چه شد؟ سازمان حزب الله جای فتح را گرفت و کینه‌های صبرا و شتیلا و اشغال 1982 آن را به دشمنی به مراتب خطرناک تر تبدیل کرد.

آمریکا پس از شخم زدن افغانستان طالبان را ساقط کرد. بیست سال بعد ناچار شد افغانستان را ترک و قدرت را به نسخه‌ی پیشرفته‌تری از طالبان بسپارد.

در عراق هم پس از سرنگونی دولت صدام، روح پس از مرگ آن در داعش تجسد یافت و خاورمیانه را به آشوب کشید.

سرنوشت عملیات اسرائیل در غزه هم از این بهتر نمی شود. کشتن حدود چهار هزار نفر در ده روز یعنی پروردن چهار هزار مبارز انتحاری طی ده سال آینده و پرورش نسخه‌های افراطی تر حماس.

اسرائیل با جنون کشتار به صلح دست نمی یابد و در آینده با رهبرانی خطرناک تر از هنیه و سنوار و ضیف سر و کار خواهد داشت.

2- رهبران حماس هم بخش دیگری از این معادله خون و وحشت هستند. واقعا از روی چه حسابی کامیکازه‌هایشان را به «ناو هواپیمابر ثابت غرب در خاورمیانه «کوبیدند؟ امت اسلامی کجاست؟

مگر خالد مشعل هنگام اشغال عفرین توسط ترکیه نمی‌گفت، این پیروزی تجلی اراده ترکیه به عنوان رهبر امت اسلامی است! چرا رهبر کذایی امت اسلامی به داد متحدش حماس و مردم مفلوک غزه نمی‌رسد؟

دیگر عضو امت اسلامی مشعل، قطر است. از سه قدرت گازی دنیا، ایران و روسیه عملا صادرات گازشان تحریم است، می ماند قطر.

اگر دوحه در فصل سرد کنونی شیر گازش را ببندد، مانند تحریم نفتی 1973 در عرض یک ماه غرب را به زانو در می آورد.

قطر همین اواخر قراردادی سی میلیارد دلاری با توتال بسته است، آن را معلق کند، تا بایدن بفهمد کلاهش پس معرکه است.

در سال 1973 ملک فیصل پادشاه متوفی سعودی در اعتراض به حمایت بی قید و شرط آمریکا از اسرائیل همراه دیگر دولت های نفتی عرب، شیر نفت را قطع کرد. در نتیجه اروپا و آمریکا دچار یکی از بزرگ ترین بحران های اقتصادی معاصر شدند.

آقای مشعل! در عصر دولت - ملت ها سخن گفتن از امت زمان پریشانه است. پیروی بی چون و چرا از اردوغان هم سرنوشتی بهتر از کمونیست های ساده دل اروپایی که صادقانه سیاست شوروی را تایید می کردند، به ارمغان نمی آورد.

کلمبیا که سفیر اسرائیل را اخراج کرد، عضو امت اسلامی نیست.

چین و روسیه بنا به ملاحظات استراتژیک حاضر نشدند حماس را محکوم کنند، در حالی که ترکیه و سازمان‌های اقماری آن بنا بر همان ملاحظات حمله حماس را محکوم کردند.

جهان سنی به میزانی که ایران شیعی و متحدان آن پشت حماس را گرفته‌اند، در معادلات امروز حاضر نیست.

اینها همه‌اش حساب کتاب دارد و بدون چرتکه انداختن های استراتژیک و ژئوپلتیک انجام نمی شود.

خاورمیانه روزهای تاریکی را می‌گذراند. ملت‌های مظلوم قربانیان اصلی آزمندی‌های سیاسی و بوالهوسی قدرتمندان هستند.

آنچه که بر غزه می گذرد، با تلخی تمام این واقعیت های بی رحم را برملا می کند.