روزها رفتند و خود دیگر نمی‌دانم کدامینم

استان کردستان گهواره تمدن و هنر، بزرگانی را در خود جای داده است که در تاریخ و فرهنگ غنی این دیار اثرگذار و ماندگارند. کردستان از دیرباز مهد موسیقی بوده و بزرگانی تربیت کرده است که نام و آوازه‌ای جهانی دارند. این بار در خصوص هنرمندی سخن می‌گوییم که ۵۰ سال از عمر پر برکت خود را وقف خدمت به فرهنگ کردستان به ویژه موسیقی نموده است.

استاد «مظفر کامگار» به سال ۱۳۲۲ در شهر سنندج و محله چهارباغ دیده به جهان گشود و از همان اوان کودکی دلباخته هنر و محو هنرمندان بزرگی چون اساتید مرحوم حسن و حسین یوسف‌زمانی گشت و همین عشق باعث رشد و بالندگی وی شد تا به صورت آکادمیک آموزش ببیند. استاد مظفر کامگار بعد از سال‌ها با کارنامه‌ای درخشان به گروه موزیک لشکر ۲۸ کردستان پیوست و در این زمان با هنرمندان نامدار عصر خود از جمله استاد حسن زیرک، خانم فتانه ولیدی، استاد نوبری، استاد بهاءالدین نوروزی، استاد پیرظهیری، استاد ایرج عندلیبی، استاد هوشنگ شگرف و مرحوم استاد عباس کمندی فعالیت داشته و در کنار هنرمندان نامدار آن زمان بیش از 100 کنسرت در تهران (تالار وحدت، اندیشه و فرهنگسرای بهمن) و در سنندج ( سالن ویلاپارک بنا به دعوت استاد حسن زیرک که از تهران برای اجرای برنامه به سنندج آمده بود)، ایلام، سقز، مهران، دهلران اجرا کرده است.

کارنامه هنری این استاد و شور و علاقه او به موسیقی روح پرالتهاب او را به تلمذ در محضر اساتید موسیقی وقت آقایان حسن و حسین یوسف‌زمانی کشاند تا تشنگی روح او را در فراگیری موسیقی سیراب نماید.

استاد مظفر کامگار در سال ۱۳۴۰ کار موسیقی را با نواختن ساز کلارینت آغاز و کارنامه هنری او مزین به تنظیم ۶۵ آهنگ کردی است که امروز با کوله‌باری از تجربه در خدمت جامعه هنری کردستان است و بسیارند از شاگردان وی که خود امروز در استان کردستان حرفی در موسیقی برای گفتن دارند.

استاد مظفر کامگار در سال ۷۲ گروه موسیقی ارغنون را پایه گذاری نمود تا با تلفیقی از سازهای کلاسیک و سنتی محلی بار دیگر در راه خدمت به هنر در استان کردستان گام بردارد.

این هنرمند نامدار به دعوت بخش فرهنگ و هنر روزنامه روژان هفته گذشته در دفتر روزنامه حضور یافت و برگی از خاطرات سالهای دور موسیقی استان کردستان را ورق زد.

او می‌گوید هنرمندان قدیمی و پیشکسوت به سان ققنوسی می‌مانند که باید از خاکستر خویش برخیزند اما این برخاستن نیاز به همت مسئولان و متولیان فرهنگی دیار دارد. وی گله‌مند است که چرا دستگاه‌های مرتبط با فرهنگ و هنر اساتید و پیشکسوتان گذشته را فراموش کرده و سراغی از آنان نمی‌گیرند.

استاد کامگار در ادامه با اشاره به فعالیت‌های خویش در حال حاضر گفت: هرچند ما فراموش شده یک فرهنگ موسیقایی هستیم و تا امروز هیچ یک از متولیان هنری این دیار یادی از ما نکرده‌اند اما من با توجه به علایق قلبی خویش در این سن و سال برای تنی چند از خوانندگان امروزی آهنگ ساخته و تنظیم نموده‌ام که اگر عمری باقی بماند و دست اجل کارنامه هنریم را به یغما نبرد به زودی منتشر و برای نسل بعدی به یادگار خواهم گذاشت.

این هنرمند نامدار کردستانی در باره چگونگی روی آوردنش به هنر موسیقی در اوان نوجوانی می‌افزاید: در آن زمان رشته هنر به ویژه موسیقی در مدارس تدریس می‌شد که در این مراکز به آموزش و تربیت می‌پرداختند و مربیگری این کلاس‌ها را که به صورت هفتگی برگزار می‌شد آقایان گریشا و اسدپور که نوازنده ویولون بودند بر عهده داشتند؛ من نیز در این روزها شور و شوق خاصی برای یادگیری هنر داشتم و در سن ۱۸ سالگی به صورت تخصصی وارد عرصه موسیقی شدم.

وی درباره اینکه بیشتر به کدام هنرمند علاقمند است می‌گوید خواننده و نوازنده هر دو در عرصه موسیقی همانند گلی در باغ هستند که در این باغ انواع و اقسام گل‌ها را در درون خود جای داده است و هر یک از این گل‌ها عطر و بوی مخصوص خودرا دارند و من نیز به همه هنرمندان علاقمند هستم.

روزنامه روژان برای این هنرمند نامدار که بیش از نیم قرن عمر خود را در راه خدمت به فرهنگ و موسیقی استان کردستان سپری نموده است آرزوی سربلندی و عمر باعزت دارد و امیدوار است مسئولان و متولیان امر این ققنوس‌های خفته در خاکستر خویش را به نسل امروز معرفی کنند تا غبار خستگی سالیان خدمت از تنشان زدوده شود.

ایرج بهرام‌نژاد