زخم‌های ناپیدای سر گرفته از دغدغه‌هایی برای آینده‌ی مبهم خودمان، همانند یک بار سنگین هر روز با طلوع خورشید به دوش گرفته می‌شود و راه رویاهایمان را با امید رسیدن هر روز طی می‌کنیم.
وضعیت روانشناختی دانشجویان و دانش‌آموزان امروزمان روایتگر داستانی است پر از چالش‌های ذهنی و عاطفی که در میان روزهای ابری زمستان سال‌های جوانی‌اشان و در سایه‌ی ابر‌های مشکلات زندگی‌اشان شکل گرفته است...
به عنوان دانشجویانی در میان تمامی آنها می‌خواهیم قصه‌ی خودمان را از چالش‌ها و دغدغه هایمان بازگو کنیم.
فشارهای بی‌پایان، دغدغه‌های تحصیل، تقویم‌هایی پر از امتحان، رقابت‌هایی بی‌پایان و هدف‌هایی در ذهنمان که هر روز دور از انتظار‌تر به نظر می‌رسند.
زخم‌های ناپیدای سر گرفته از دغدغه‌هایی برای آینده‌ی مبهم خودمان، همانند یک بار سنگین هر روز با طلوع خورشید به دوش گرفته می‌شود و راه رویاهایمان را با امید رسیدن هر روز طی می‌کنیم.
و اما خانه‌ای که گاهی به جای ماوای آرامش، نا خواسته به مبدایی از ناراحتی و فشار تبدیل می‌شود؛ آرزوها و خواسته‌هایی غیر واقعی و مقایسه‌هایی بی پایان، شعله‌های استرس را در دلمان هر روز بر می‌افروزد و فارغ از حمایتگری که بشکافد روانمان را، که تکیه‌گاهی بر شانه‌هایمان باشد تنها خود هستیم که درمان‌گری برای هم خواهیم شد.
سرانجام چه می‌شود؟
از افسردگی تا اضطراب و استرس بر بی‌انگیزگی‌ها می‌افزاید و گاه به سقوط خودمان می‌انجامد اما....
َ رویایی در وجودمان هست که آغوشی می‌خواهد برای رشد و بالندگی؛ برای ریشه دواندن و جوانه زدن ما.
آغوشی می‌خواهیم برای شنیده شدن
راهی می‌خواهیم برای راحت‌تر قدم بر داشتن در مسیر آرزوها
آرزویی داریم برای آموزش زندگی نه تنها آموزش درسی.
با آرامشی در کنار خانواده ها و اعتمادهایی در مدارس در کنار هم.
این تنها زمانی به سرانجامی خوش و آرامشی بر روانمان می‌انجامد که همه دست در دست هم از خانواده و میمهنمان تا دوستان و نظام آموزشی‌مان همه باهم تلاشی کنیم برای این نسل که نسل فردای ما را تشکیل می‌دهد و آگاه باشیم به اینکه روانشان سرمایه ای است که آینده را می‌سازد.
دریا مومنی- سارینا عباسی- نارین حسین زاده- اسما مرادوندی- مونا رشیدی
آدرس کوتاه خبر: