صدایی که کمتر شنیده می‌شود!

یادداشتی برای روز جهانی رادیو

روزنامه روژان: رادیو، آن همراه همیشگی دوران کودکی‌ام، به آرامی از قاب روزگار محو شد. صدای آن در گوشه و کنار خانه‌مان طنین‌انداز بود، گویی صدای پدر بزرگ‌ها و مادر بزرگ‌ها در آن نهفته بود. صدای رادیو همیشه برایم تداعی‌گر لحظاتی ساده و بی‌ریا بود؛ لحظاتی که اخبار و موسیقی، داستان‌ها و شعرها، با صدای گرم گویندگان به دلم می‌نشست. رادیو نه تنها وسیله‌ای برای اطلاع‌رسانی بود بلکه همچون یک دوست که در هر لحظه به استقبال‌ات می‌آید، به من احساس نزدیکی و آرامش می‌بخشید.

اما این روزها، رادیو دیگر آن طنین آرام را ندارد. فضای مجازی و اپلیکیشن‌های دیجیتال به سرعت جایگزین آن شده‌اند، و هر روز با چشمان خسته‌مان به نمایشگرهای کوچک چشم می‌دوزیم. هیچ‌چیز در این دنیای دیجیتال احساسی ندارد. خبری که از طریق اپلیکیشن‌ها می‌آید، بی‌روح و بی‌عاطفه است. دنیای مجازی که پر از پست‌ها و پیام‌هاست، هیچ‌گاه نمی‌تواند آن حس آرامش و صمیمیتی که رادیو در دل شب‌های طولانی به ما می‌داد، جایگزین کند.

دیگر کسی به صدای گویندگان رادیو گوش نمی‌دهد و رسانه‌های دیجیتال با سرعتی بی‌وقفه در حال پیشروی‌اند.

یاد آن روزها می‌افتم که صبح‌ها با صدای رادیو بیدار می‌شدم، صداهایی که پر از زندگی و شور بودند، حتی اگر فقط یک خبر کوتاه از دنیای دور می‌دادند. اما اکنون، در دنیای شبکه‌های اجتماعی، این آرامش‌ها فراموش شده‌اند. برای بیشتر ما، صدای رادیو دیگر یک خاطره است، یک لحظه‌ای که به زودی در میان غبار دیجیتال گم می‌شود.

اما همچنان برای من، رادیو یادآورِ روزهای بی‌هیاهو و دور از استرس‌های دنیای مدرن است. یادآورِ ارتباطی است که فراتر از یک صفحه نمایش، از دل‌ها عبور می‌کند و به آن‌ها احساسات ناب می‌بخشد. رادیو هنوز هم برای من همان چهره‌ی آشنا و مهربان است، چهره‌ای که در میان هیاهوی دنیای مجازی همچنان می‌درخشد.

* فرهنگی، فعال سیاسی و اجتماعی