روزی که آسمان گریست

سلیمان الله‌مرادی: 28 دی‌ماه سال ۱۳۶۵ روزی تلخ در تاریخ كردستان است. 39 سال پیش در چنین روزی هواپیماهای جنگنده رژیم صدام بیش از 18 نقطه پر جمعیت سنندج را هدف قرار دادند كه بر اثر آن ۲۲۰ نفر شهید و ۱۶۵ نفر مجروح شدند و ده‌ها واحد مسكونی و تجاری ویران شد.

بمباران مناطق مسكونی شهرها در جریان جنگ تحمیلی استراتژی صدام برای تضعیف روحیه مردم و ایجاد رعب و وحشت و جلوگیری از انسجام ملی برای عزیمت نیروهای داوطلب مردمی به جبه‌های بود زیرا بسیج عمومی برای مقابله مستقیم با نظامیان بعثی، در آن روزها فضای حاکم بر کشور بود.

صدام در آن شرایط، كُرد و ترك و بلوچ و... نمی‌شناخت. ملت ایران با همه اقوامش برای او مانعی بزرگ بود، هر روز یك شهر را هدف حملات هوایی قرار می‌داد و در روز 28 دیماه سال ۱۳۶۵ با بمباران 18 نقطه پرجمعیت مسکونی، اوج كینه خود را نسبت به مردم كردستان علی‌الخصوص ساكنان شهر سنندج به نمایش گذاشت. در آن زمان مرسوم بود که رادیو صدای عراق به خاطر حفظ برخی مصلحت‌ها و بیم از محافل به اصطلاح دفاع از حقوق بشر لااقل در اطلاعیه‌های نظامی خود لاپوشانی می‌كرد و بمباران مناطق مسكونی را به عنوان مراكز نظامی و یا اقتصادی قلمداد می‌كرد؛ اما شامگاه 28 دی ماه سال 65 با پخش اطلاعیه‌ی ستاد فرماندهی كل قوای عراق نه با كنایه، كه آشكارا تصریح كرد: «امروز جنگنده بمب‌افكن‌های ارتش عراق، شهر سنندج را درهم كوبیدند...» و صدام بدین گونه اوج نفرت و كینه خود را بار دیگر نسبت به ملت كرد به نمایش گذاشت.

در آن نیم ساعت پرواز جنگنده‌های عراقی بر آسمان شهر سنندج یکی از مهیب‌ترین جنایات بشری به ثبت رسید. آن روز انگار دنیای خیلی از مردم سنندج به پایان رسید و با دست خود عزیزانشان را از زیر آوار بیرون کشیدند تا دوباره به خاک بسپارند؛ با این حال، در تمام لحظه‌های نفس‌گیر جست‌و‌جو، امید داشتند که صدای ناله ضعیفی بشنوند، صدایی که خبر از زندگی بدهد ولی هر آنچه بود، خون و خاک و خاکستر بود.

شهرهای کردستان در دوران جنگ، ۳۵۶ هدف جنگنده‌های رژیم بعثی عراق قرار گرفت.

امروز در شرایطی 28 دیماه سنندج را گرامی می‌داریم كه تحولی اساسی در معادلات سیاسی جهان و منطقه به وجود آمده و پس از گذشت نزدیک به 40 سال از آن واقعه دلخراش، صدام به عنوان بزرگترین دیكتاتور قرن به دار مجازات آویخته شد و نه تنها ملت ایران بلكه ملت‌های همسایه و حتی عرب نیز از شر او خلاص شدند. شاید دعا و نفرین هزاران خانواده داغدار سرانجامی این چنین برای سردار قادسیه! رقم زد.

باشد ملت‌های آزاده جهان از هر تیره و نژادی چهره كریه استعمار را دریابند و همواره در راه استیفای حقوق خود و نابودی دیکتاتورها بیش از پیش پای فشارند.