بقای سرسبزی کردستان نیازمند یاری سبز همه نهادهای حاکمیت

منابع طبیعی یکی از عوامل اصلی توسعه همه جانبه و پایدار است زیرا ارتباط مستقیم با حفظ مرغوبیت خاک، نکهداری منابع آب، پاک سازی هوا، حراست از حیات جانوری و حیوانی، تامین اکوتوریسم و مواد اولیه واحدهای صنعتی دارد، بنابراین وضعیت شاخص­های توسعه یافتگی بهداشتی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی هر کشور تابعی از وضعیت و فرهنگ و معارف منابع طبیعی است.

روزی بشر با اشتهای اقتصادی منهای عقلانیت پا در عرصه مراتع، جنگل‌ها، هوا و سرچشمه‌­های آبی گذاشت، فکر این را نکرده بود که این اکوسیستم زخمی روزی انتقام خود را خواهد گرفت و سیل، ریزگزد، طوفان، خشک‌سالی، سونامی، گرمای سوزان و... را روانه میدان نبرد با بشر می­‌کند تا انتقام سنگینی از وی بگیرد.

تا زمانی که اهمیت ذاتی منابع طبیعی تبدیل به باور عمومی و حراست از آن تبدیل به مسئولیت عقلی – اخلاقی نشود نباید انتظار رسیدن به توسعه یافتگی را داشت چون هر بار که طرح یا پروژه‌­ای را اجرا می­‌کند منابع طبیعی وارد پیکار شده و آثار مثبت آن را به چالش می­‌کشد، برای عبور از این مرحله چاره­ای نداریم به جز هماهنگ‌سازی توسعه با منابع طبیعی.

کردستان به علت داشتن شرایط خاص جغرافیایی و عقب ماندن از روند توسعه از دسترس بشر خارج بوده و بخش بزرگی از ویژگی­‌ها و منابع طبیعی خود را حفظ کرده و در حال حاضر به عنوان یکی از ذخیره‌گاه‌های ژنتیکی گیاهی دنیا مطرح است.

به این دلیل باید نظام حاکمیت، نهادهای علمی، زیست محیطی، فرهنگی، دینی و رسانه­‌ای این فرصت را غنیمت شمرده و اجازه ندهند و آن را تبدیل به بستری بی‌نظیر برای توسعه کردستان، پشتوانه محکم توسعه ملی و بنیان احیاء تنوع گیاهی و جنگلی دنیا کنند.

نگاه به وضعیت منابع طبیعی کردستان حکایت از ورود نامبارک متعزضین، متصرفان و تشکیل باندهای تصرف اراضی و قاچاق چوب جنگل­‌ها دارد که برای مقابله با این پدیده خطرناک نیاز به حضور قاطعانه تمام نهادهای حاکمیتی (قوه قضائیه، نیروهای نظامی، انتظامی و امنیتی، مجلس و دولت) دارد زیرا سازمان منابع طبیعی اختیارات قانونی و نیروهای واکنش سریع را نداشته و برای انجام رسالت خود نیاز به همکاری سریع سایر ارگان‌ها دارد.

مدیرکل منابع طبیعی کردستان در گفت‌وگو با خبرنگار «روژان پرس» از اجرای برنامه­‌های نوین برای حفاظت از جنگل، مرتع، ذخایر ژنتیکی و آبخیزداری استان خبر داد.

بهزاد شریفی‌پور با اشاره به نقش منابع طبیعی در توسعه گفت: توسعه بدون منابع طبیعی به نتیجه مطلوب نخواهد رسید چون ارتباط کامل بین جنگل، مرتع، آب، هوا و شاخص‌­های توسعه از قبیل سلامت، اقتصاد، فرهنگ، دانش، گردشگری و رفاه عمومی تابعی از وضعیت این حوزه است، بنابراین باید در اولویت برنامه­ریزی­ها قرار گیرد تا بتوان همه شاخص‌­ها را به آخرین درجه رساند.

وی افزود: عوامل انسانی و طبیعی متعدد این حوزه را در قالب تخریب، تصرف و آتش سوزی و خشکسالی تهدید می­‌کنند که برای پایان دادن به این روند باید فرهنگ سازی، آموزش نیرو، نهادهای مدنی و تکنولوژی مدرن را در بطن برنامه­‌ها قرار داد تا بتوان تمام تهدیدها را خنثی کرد.

شریفی پور تصریح کرد: بیش از 11 هزار سازه سنگی، ملاتی، بتنی و بندهای خاکی آبخیزداری در استان احداث شده، تا بتوان تاثیرات منفی خشکسالی را به حداقل ممکن تقلیل داد اما کمبود منابع مالی سرعت اقدامات را کاهش داده و ضرورت دارد تا تمهیدات ویژه اندیشید که در سفر ریاست جمهور به استان 220 میلیارد تومان اختصاص یافت، قروه، دهگلان، بیجار و دیواندره و بیجار با 5 میلیارد متر مکعب بارندگی بزرگترین حوزه آبخیز کردستان هستند که اگر 45 درصد از آن هم تبخیر شود بازهم میتوان 3 میلیارد متر مکعب آب تولید کرد.

وی اظهار کرد: در 2 سال اخیر 85 هزار هکتار از حوزه‌­های آبخیز استان تحت پوشش عملیات آبخیزداری و آبخوان داری قرار گرفته و در قالب 19 زیر حوزه در 10 شهرستان اجرایی شد، در این مدت 120 میلیارد تومان از محل اعتبارات ملی ملی هزینه شد.

مدیرکل منابع طبیعی کردستان خاطر نشان کرد: بیش از 2 میلیارد متر مکعب آب استان به هدر می­رود که اگر وارد سفره‌­های زیر زمینی شود 3 دشت ممنوعه استان را نجات داده و منابع پایدار آب، چشمه‌­ها و قنوات را هم تامین می‌­کند.

وی در ادامه اظهار کرد: در حالی که طرح­های آبخیزداری توانسته میزان تاثیر منفی خشکسالی و برداشت بی رویه را کاهش دهد اما این امر حالت موقتی دارد و باید برنامه جدید و کارشناسی شده برای نجات استان اجرا کرد که در اینجا نقش سازمان منابع طبیعی بیش از همه ارگان­ها موثر بوده و برای عملی کردن این نقش نیاز به حمایت­های قانونی، مالی و تکنولوژیکی همه نهادها داریم.

این مقام مسئول اعلام کرد: اولین فرونشست ناشی از برداشت بی رویه آب در سال 1397 در روستای شانوره «از توابع قروه» با شعاع 100 متر و ارتفاع 1 متر دهان باز کرد که نشان از تداوم این روند دارد و باید تدابیر ویژه برای آن اندیشید تا از عواقب خطرناکی مانند شدت گیری ریزگرد، به هم ریختن نظم اکوسیستم، فلج شدن کشاورزی و ایجاد بحران اقتصادی و اجتماعی جلوگیری کرد.