بر اساس مواد ۸۲ تا ۸۴ قانون کار، اضافه کاری، انجام کارهای زیان‌بار و شبانه برای کودکان ممنوع است.
در ایران نیز همانند بسیاری از کشورهای جهان تعداد کودکان کار رو به افزایش است و عواملی نظیر گسترش فقر، افزایش تورم، طلاق، بالارفتن هزینه تحصیل، بحران‌های طبیعی چند سال اخیر (نظیر سیل، زلزله و…)، مهاجرت کودکان کشورهای همسایه و کودکان شهرهای توسعه‌نیافته به شهرهای برخوردار و وجود چرخه بین نسلی کار از مهم‌ترین عوامل بروز کار کودکان در ایران بوده‌است.کودکان کار به چند دسته تقسیم می‌شوند" دسته‌ای از آنها در خیابان‌ها کار می‌کنند و آخر شب‌ها به خانه بازمی‌گردند و احتمالاً به مدرسه می‌روند و لزوماً در دام بزه نمی‌افتند. گروهی دیگر از رفتن به مدرسه و تجربه دوران کودکی بی‌بهره هستند و ارتباط‌شان با خانواده در شرف قطع شدن است و سلامت روحی و جسمی آنها را تهدید می‌شود و زمینه بزهکاری برای این دسته فراهم‌تر است. گروهی دیگر به مدرسه نمی‌روند و همراه خانواده خود در خیابان‌ها زندگی می‌کنند. گروه دیگر هم از اساس بی‌خانواده هستند و در خیابان رشد می‌کنند و ناگزیر تن به کار می‌دهند.
سن اشتغال در کشور ما 15 سال است. کسي را نمي‌توان در زير اين سن قانوني به عنوان کارگر استخدام کرد.
در فاصله سنین 15 تا 18 سال هم براي حمايت از کارگران نوجوان مقررات حمايتي متعددي وضع شده است؛ بنابراين در قانون کار کشور ما ساز و کار خاصي براي حمايت از نوجوانان و کودکان کارگر وجود دارد؛ با وجود اين گاه شاهد نقض اين حمايت‌ها هستيم.
بر اساس مواد ۸۲ تا ۸۴ قانون کار، اضافه کاری، انجام کارهای زیان‌بار و شبانه برای کودکان ممنوع است.
بدین سان، احترام به حقوق کودک باید در دستور کار متولیان حقوق کودک قرار بگیرد چرا که کودک یک انسان دارای هویت است و در ماده ۱۹ و ۲۴ کنوانسیون حقوق کودک، حکومت ها مسئول هستند که باید امنیت و سلامت روحی و جسمی کودکان را تعیین نمایند و ملزم هستند که از آنها حمایت کنند. کودکان حق دارند صرف نظر از مذهب، جنسیت، نژاد و قومیت از حقوق برابر برخوردار باشند، بدون ترس و خشونت زندگی کنند، گرسنه نخوابند، کار نکنند، کتک نخورند و مزه ظلم و تحقیر و تجاوز را نچشند. این حکومت ها هستند که باید خانواده ها را در جهت رعایت این حقوق تشویق کنند و آموزش دهند و فرهنگ سازی کنند.
آدرس کوتاه خبر:
