در نبود چشم دل باید گریست

بیست و چهارم مهر روز عصای سفید است؛ همان روزی که روشن‌دلان سراسر جهان با هم متحد می‌شوند تا طراوت و پويایی و نشاط را به جویبار زندگی فرا بخوانند.

در این روز، روشن‌دلان با صدای بلند و رسا فریاد می‌زنند تا صدایشان به سراسر جهان برسد و با خود زمزمه می‌کنند که ما هم مثل بقیه آدم‌ها￷￶￵￶￵￷￵، تپیدن قلب زندگی و زدن نبض طبیعت را احساس می‌کنیم.

ما حتی می‌توانیم با همین چشمان به ظاهر بسته خود، در زلال شعور و صفای غیرت خدای مهربانمان شکوه و عظمت و بزرگی و جلال و جلوه حضرت حق را بنگریم. می‌توانیم با چشم لامسه خود با همه کس و همه چیز سخن بگوییم و ارتباط برقرار کنیم و حتی با تأمل و اندیشه در گردش حکیمانه چرخ روزگار، به مهمانی همه نشانەهای خلقت برویم.

عصای سفید همچون پرچمی است که به نشان استقلال در دست روشن‌دلان به حرکت در می‌آید￶￵￷. شبیه آینەای است که قدرت و نعمت خدایی را به تماشای تامل و تفکر دیگران می‌گذارد.

جای شکرگزاری است که ‌در سال‌های اخیر با رشد امید به زندگی در بین نابینایان￷￶￵￷، آنها در زمینەهای مختلف ازجمله اختراع، ترجمه، تألیف و فرصت‌های شغلی، گام‌های ارزندەای برداشتەاند￷￵.

این دست فعالیت‌ها علاوه بر این که سبب آرامش، احساس ارزشمندی، عزت نفس و استقلال خود نابینایان است، می‌تواند درس بزرگی برای افراد بینا باشد چرا که آنها با نداشتن نعمت بزرگی چون بینایی، ثابت کردەاند که می‌توانند به زندگی مستقل￷، همراه با عزت خود ادامه دهند و مدارج علمی را با موفقیت به‌دست ￵آورند و یا در عرصه‌های مختلف ورزشی بدرخشند و تشکیل خانواده بدهند.

آنها به ما می‌آموزند که آنچه ملاک اصلی موفقیت است اراده و تلاش است.

همچنین به ما یاد می‌دهند که چگونه در مقابل مشکلات کوچک و بزرگ زندگی بایستیم و فقط به قله پر افتخار موفقیت فکر کنیم.

آنها به ما می‌آموزند که زندگی با همه سختی‌هایش سرشار از عشق و شیرینی‌هاست.

پس؛ ای دوست نابینای من خوشحال باش و به ما که در بیراهه زمان گم شده‌ایم و واژەهای سبز زندگی را از یاد برده‌ایم عصای سفیدی هدیه بده و نگاه کن چگونه کوچەهای بیهودگی را مسافریم و چشمان ما را با دیده بینای دلت به جستجوی شهر ادامه بده.

راهنما باش و با ما سخن بگو که ما منتظر درد دل‌های شیرین تو هستیم.

گر نباشد چشم ظاهر عیب نیست

در نبود چشم دل باید گریست

روز عصای سفید مبارک