هین سخن تازه بگو...

اعمال سیاست‌های ضد دینی و ضد ملی چون کشف حجاب و کاپیتالاسیون در دوران پهلوی بستری فراهم کرد تا احساسات قاطبه مردم جریحه دار شود. این سیاست فرصتی برای مخالفین نظام شاهنشاهی به ویژه مبلغین دینی فراهم کرد تا به افشای سیاست‌های حکومت بپردازند و اینچنین بود که به مرور زمان، ادبیات اعتراض فراگیر و مساجد به کانون تجمعات تبدیل شد.

در این میان، غالب ملت شیعی ایران به ویژه طبقات میانی و سنتی که حسرت روی کار آمدن یک حکومت دینی منبعث از قیام عاشورا را به عنوان آرامان‌شهر در ذهن خود داشتند در سال ۱۳۵۷ به کمک‌ سایر جریانات سیاسی و رهبری امام خمینی حکومت ۲۵۰۰ ساله شاهنشاهی را سرنگون کردند.

پرداختن به انقلاب و ماهیت آن و اینکه امروز پس از چهار دهه چقدر توانسته به آرمان‌های روز نخست پیروزی، پایبند باشد هدف این نوشتار نیست و غرض از این وجیزه، بیان حال جامعه و انتظاراتی است که رسانه می‌تواند در هدایت افکار عمومی داشته باشد و امروز ما این رهبری را متاسفانه از دست داده‌ایم.

آنچه در زمان حکومت پهلوی، مردم را به اعتراض بر می‌انگیخت بیان سخنانی تازه یا به تعبیری همین خبرهای مردمی بود.

از زبان رهبران سیاسی وقت، هر روز شعارهایی تازه‌ای بیان می‌شد. اختلاف دیدگاه بین رهبران گروه‌های مختلف مردم تقریبا به حد اقل رسیده و بیت‌الغزل شعارهای مردم سرنگونی شاه بود.

اگرچه آن زمان رسانه‌ها چون امروز فراگیر نبودند اما این مطالبه عمومی هر روز با هزاران زبان تازه بیان می‌شد و در قالب بیانیه به گوش مشتاقان می‌رسید.

امروز متاسفانه از جانب رهبران جامعه و گروه‌های مرجع سخنی تازه بیان نمی‌شود. شبکه‌های اجتماعی هم که افکار عمومی را هدایت می‌کنند با بمبارات خبرهای ساختگی، فقط فضا را ملتهب می‌کنند.

نگاهی به تیتر خبرگزاری‌های رسمی و روزنامه‌ها و همچنین خبرهای رسانه ملی نشان می‌دهد آنچه از زبان مدیران دولتی بیان می‌شود اگر نگوییم چون سوهانی است که روزانه بر اعصاب مردم خسته از گرانی و فشارهای اقتصادی کشیده می‌شود کمتر با ذائقه مردم همخوانی دارد و دردناکتر اینکه برخی‌ها با اصرار بر تکرار آن، می‌پندارند در جنگ رسانه‌ای به جهاد تبیین مشغولند!!

در سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی بهتر است دولت‌مردان، نمایندگان مجلس و ائمه محترم جمعه به تازگی سخنان خود و ذایقه مردم هم بیندیشند و هرآنچه مطلوب نظر خویش است را عین جهاد تبیین به خورد مردم ندهند.

این روزها، سکوت مراجع و نبود رسانه حرفه‌ای، متاسفانه سازمان‌های خبری رسمی در کشور را به نازل‌ترین سطح خود رسانده است.

دولتمردان تاکید دارند که اقدامات خود را اطلاع‌رسانی کنند اما وقتی حاصل کار را در خروجی خبرگزاری‌ها بررسی کنید چیزی جز حشو نمی‌نمایاند.

به جرات می‌توان گفت کنفرانس‌های خبری روسای سازمان‌ها و ادارات دولتی چیزی جز بیلان کاری تکراری و خسته‌کننده برای مردم نیست؛ پدیده‌ای که عنصر دربرگیری و تازگی را در آن نمی‌توان دید و برای مخاطب جز القای یاس و ناامیدی دستاوردی ندارد.

در پوشش خبرها انگار خبرنگاران از سوی مدیران رسانه‌ها ملزم به برجسته کردن مدارک دانشگاهی، عکس و یا عنوان و القاب مدیران هستند و نه عنصر چرا و چگونگی وقوع خبر!

ادارات و سازمان‌ها از ردیف بودجه عمومی و یا اخذ حق اشتراک از ملت مبالغی می‌گیرند و به ازای آن خدمت ارائه می‌کنند؛ در این معادله ساده اداری چیز عجیب و غریبی اتفاق نیفتاده که برجسته شود و در راس خبرهای روزانه قرار گیرد و به ناحق آنرا جزو دستاوردهای انقلاب تلقی کنند! اما به وفور از این دست خبرها می‌توان در رسانه‌های رسمی کشور مشاهده کرد.

اگر پوشش این دست خبرها عایدی برای ادارات و شرکت‌های دولتی ندارد چه دلیلی هست که برخی شرکت‌ها برای انتشار آن، مبالغ میلیونی ماهانه به نمایندگی خبرگزاری‌های رسمی در استان‌ها پرداخت کنند! آیا مدیران خبرگزاری‌ها از این قراردادها اطلاع دارند؟

یکی دیگر از آسیب‌ها، برگزاری محافل و آیین‌های تکراری و کلیشه‌ای با عنوان افتتاح‌ها و آئین‌های بزرگداشت است؛ موضوعی که هیچ سودی برای مخاطب ندارد.

سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی و روزهای دهه فجر، فرصت مناسبی برای تجدید نظر جدی در سیاست‌های خبری و ساختار رسانه‌ای کشور و بیان واقعیت‌های جامعه متناسب با شان ملت و انقلاب است تا حرف‌های تازه را مردم از رسانه‌های داخلی بشنوند نه رسانه‌های فارسی‌زبان خارج از کشور.

و چه زیبا گفت مولانا:

هین سخن تازه بگو تا دو جهان تازه شود

وا رهد از حد جهان بی‌حد و اندازه شود

بخش‌هایی از سرمقاله روزنامه روژان شماره 407