آیا برای دل به دست آوردن همیشه فرصت هست؟

روژان پرس: کم کم به روزهای آخر سال نزدیک می‌شویم و رنگ و بوی حرف‌ها و جملاتی از این دست: بیایید قلب‌هایمان را هم مثل خانه‌هایمان نظافت و پاکسازی نماییم دل‌هایمان را هم با نور ایمان و عاطفه بشوییم، کینه‌ها را بزداییم، ببخشیم تا آرامش داشته باشیم و... هم داغ‌تر و هم پررنگ تر از همیشه خودنمایی می‌کند. یادم می‌آید قدیم‌ترها همسایه‌ای داشتیم که سال به سال با کسی ارتباط نداشت و همه‌اش دنبال بهانه‌تراشی، شایعه‌پراکنی، کینه و حسد‌ورزی بود؛ در واقع دل همه را به نحوی می‌شکست و عجیب هم در این مورد تخصص داشت!! ولی همین که بهار می‌شد به قول خودش همه کینه‌ها را دور می‌انداخت و لباس نو بر تن می‌کرد و تقریباً یک ماه ابتدای سال با همه خوب بود و به دیدن فامیل‌هایی می‌رفت که در طول سال بارها و بارها با دست و زبانش آنها را آزار داده بود. آنها هم حالا یا با ظاهرسازی یا به خاطر احترامی که برای خودشان قائل بودند یا به حرمت مهمان بودن ایشان یا به هر دلیل دیگری چیزی نمی‌گفتند ولی بعد از چند ماه یا شاید بعضی اوقات چند هفته آش همان بود و کاسه همان.

امروز با خود فکر می‌کردم اگر قرار است بهار تغییر و تحولات ما هم به اندازه عمر شکوفه‌ها باشد آیا واقعاً فایده‌ای دارد؟ آیا لطمه‌ای به شخصیت ما نمی‌زند؟ درست است که خدای بهار وشکوفه‌ها دَرِ رحمتش همیشه به روی ما باز است و به ما گفته من همیشه منتطرت هستم هر وقت خطا کردی دوباره به سمت من بیا، ولی آیا این همه توبه شکستن رواست؟ آیا صبر بندگان خدا هم به اندازه‌ی خدا هست؟

به نظرم از یک جایی به بعد دیگر آدم‌ها حتی نزدیکترین افراد به انسان و حتی عزیزترین آنها نیز تحمل وجود چنین انسان‌هایی را ندارند؛ شاید این تحمل فقط لایق خداوند است و بس که می‌فرماید صد بار اگر توبه شکستی بازآی...

ولی یادمان باشد هر سخنی نامربوط یا هر حرفی که دلی را می‌شکند مثل میخی است که بر دیوار فرو می‌کنیم؛ با عذرخواهی و پوزش و... فقط می‌توان میخ را از دیوار جدا کرد ولی جای میخ همچنان روی دیوار باقی می‌ماند؛ شاید خیلی طول بکشد تا بتوان آن را ترمیم کرد. پس حواسمان باشد همیشه مثل بهار باشیم و اگر تغییری در ما پدید می‌آید در پایداری آن بکوشیم.

فقط بهاری بودن کافی نیست؛ بهاری ماندن واجب‌تر است.