زمانی که تصمیمات بدون درنظر گرفتن تأثیرات بلندمدت اتخاذ می‌شوند، نتیجه‌ای جز تشدید بحران و از دست رفتن اعتماد عمومی نخواهند داشت.
در هفته ی گذشته بحران انرژی در کشور منجر به تعطیلی گسترده دانشگاه‌ها، مدارس و حتی بانک‌ها شد اما در کمال تعجب بازی‌های فوتبال بدون وقفه برگزار شدند این تناقض آشکار در تصمیم‌گیری‌ها، سوالات جدی در مورد اولویت‌بندی‌ها ایجاد کرده است.
آیا ارزش فوتبال آنقدر بالا است که حتی در شرایط بحرانی هم نمی‌توان آن را متوقف کرد؟
بدون شک فوتبال ورزشی محبوب و صنعتی بزرگ است که میلیون‌ها نفر را سرگرم می‌کند و برای هزاران نفر اشتغال‌زایی ایجاد می‌کند. این ورزش در ایران با توجه به علاقه عمومی جایگاه ویژه‌ای پیدا کرده است. اما آیا این محبوبیت باید باعث شود که حتی در شرایط بحرانی نیز در اولویت قرار گیرد؟ برگزاری بازی‌های فوتبال نیازمند مصرف گسترده انرژی است.از روشنایی ورزشگاه‌ها گرفته تا پخش زنده تلویزیونی که میلیون‌ها نفر را پای صفحه‌نمایش می‌نشاند. این در حالی است که همزمان دانشگاه‌ها و مدارس تعطیل شده‌اند و فرآیند یادگیری به‌طور کامل مختل شده است.
این موضوع تنها نشانه‌ای از بحران انرژی موقتی نیست، بلکه پرده از بحران عمیق‌تری در سیستم تصمیم‌گیری بر می‌دارد. به‌نظر می‌رسد در مواقعی که نیاز به اتخاذ تصمیم‌های هوشمندانه و منطقی است.استراتژی تصمیم‌گیری، غلط و غیر استراتژیک بوده است. اولویت بندی های نادرست به نتایجی منجر می‌شود که با منافع عمومی جامعه در تضاد است. آیا این تصمیمات بر اساس تحلیل‌های منطقی و آینده‌نگرانه گرفته می‌شوند؟
تعطیلی مراکز آموزشی تنها یک تصمیم موقتی نیست، بلکه پیامدهای عمیق و بلند مدتی به‌دنبال دارد. اختلال در فرآیند یادگیری،کاهش کیفیت آموزش، تأثیرات منفی بر روحیه دانش‌آموزان و دانشجویان، و افزایش فشار روانی بر خانواده‌ها، تنها برخی از پیامدهای این تصمیم است. آموزش، زیربنای توسعه هر جامعه‌ای است و تعطیلی آن به معنای توقف رشد فکری و علمی نسل آینده خواهد بود.
نباید فراموش کرد که تعطیلی مدارس و دانشگاه‌ها در دوران همه‌گیری ویروس کرونا نیز چنین مشکلات و پیامدهایی را به‌دنبال داشت و هنوز هم آثار آن در افت تحصیلی دانش‌آموزان و دانشجویان مشهود است. تجربه دوران کرونا به ما نشان داد که تعطیلی مراکز آموزشی حتی برای مدت کوتاه می‌تواند پیامدهای بلندمدتی داشته باشد که جبران آن به‌سادگی امکان‌پذیر نیست. با وجود این تجربه تلخ، چگونه می‌توان پذیرفت که در بحران انرژی باز هم آموزش و پرورش به‌راحتی قربانی شود؟
آیا این تصمیم‌گیری‌ها بر اساس منافع عمومی گرفته شده یا منافع گروه‌های خاص؟
این بحران عمیق در سیستم تصمیم‌گیری تنها به حوزه ورزش و آموزش محدود نمی‌شود، بلکه نشان‌دهنده نقصی جدی در تحلیل شرایط، ارزیابی پیامدها و اولویت‌بندی منافع عمومی است. زمانی که تصمیمات بدون درنظر گرفتن تأثیرات بلندمدت اتخاذ می‌شوند، نتیجه‌ای جز تشدید بحران و از دست رفتن اعتماد عمومی نخواهند داشت.
باید از خودمان بپرسیم که ارزش‌های واقعی جامعه ما چیست؟ چرا ما بیش از آنکه به آموزش اهمیت دهیم، به سرگرمی و هیجان‌های زودگذر علاقه‌مند شده‌ایم؟
زمانی که فوتبال از آموزش و پرورش مهم‌تر می‌شود، باید به‌طور جدی به بازنگری در مورد ارزش‌های خود بپردازیم. اگر امروز پاسخ روشنی به این سوال ندهیم که چرا فوتبال تعطیل نشد، فردا باید با پیامدهای جبران‌ناپذیر این اولویت.بندی‌‌های اشتباه روبرو شویم. این بحران باید به‌عنوان هشداری جدی برای سیاست‌گذاران و جامعه تلقی شود؛ هشداری که نشان می‌دهد بدون بازنگری در اولویت‌ها و اصلاح فرآیند تصمیم‌گیری، نمی‌توان به توسعه پایدار و پیشرفت واقعی دست یافت.
* دانشجوی دکتری مدیریت دولتی
آدرس کوتاه خبر: