بیجار بهترین نقطه کره زمین است!

این سومین مرثیه‌ای است که من برای از دست دادن دوستان و همکاران جوان‌ترم می‌نویسم. آخرین‌اش برای محمدرضا ستاره است که ده سال از من جوان‌تر بود و پس از دوران دانشجویی‌اش در شریف، تنها چند بار او را دیده بودم، و تصاویری کم‌رنگ از آن دوران و حضورش در چند کلاس درس در ذهنم باقی مانده است؛ اما در این سالها هر وقت که او را به یاد می‌آوردم، نه به مقالات پرشمار و با ارزش‌اش در مجلات معتبر فکر می‌کردم و نه به منش و شخصیت ساده و صمیمی‌اش و نه به جملات کوتاه طنز آمیزش، بلکه بی‌اختیار این جمله‌اش با تمام قوت به خاطرم می‌آمد که «بیجار بهترین نقطه کره زمین است.»

سالها پیش این جمله را، شاید در یک کنفرانس ریاضی فیزیک در ترکیه از او شنیده بودم و تکان خورده بودم. ارزش این جمله چنان بود که همه آنچه را که از او به خاطر می‌آورم به محاق برده است. آخر چطور ممکن بود کسی که دکتر فیزیک است این همه شهرهای بزرگ و پرآوازه و زیبای دنیا را رها کند و بگوید که «بیجار بهترین نقطه کره زمین است»؟‌ چطور ممکن بود  شهری کوچک و دور افتاده مثل بیجار که نه منظره‌های دل‌انگیز غروب آفتاب کنار دریا را می‌توان در آن دید، نه رودخانه بزرگی دارد با قایق‌های رنگارنگ،‌ نه انبوه درختان جنگل، بهترین نقطه کره زمین باشد. چطور کسی‌ می‌توانست شهری را که احتمالا یک خیابان هم بیشتر ندارد و در آن نه پارک بزرگی هست، نه  دانشگاهی، نه کتابخانه بزرگی، نه فروشگاه بزرگی، نه گردشگاه مدرنی، نه تئاتری، نه سینمایی بهترین نقطه کره زمین بنامد؟ اصلاً چرا نگفته بود بهترین شهر یا بهترین منطقه و گفته بود «بهترین نقطه کره زمین»؟ چرا نگفته بود بهترین نقطه کردستان یا ایران؟

چه چیزی در آن نقطه بود که او را تا به این حد دلبسته آن شهر و دیار و زادگاهش کرده بود که بیست سال تمام او را در کردستان و در سنندج و بیجار نگاه داشت، جایی که سالهای زیادی به کاری ممتد،‌ پیوسته و  درخشان در فیزیک نظری پرداخت و برای هزاران دانشجو از نسل نو نشان داد که می‌توان در گوشه‌ای از این آب و خاک زیست، به زیبایی‌های ساده آن حتی اگر یک تک درخت تنها یا یک خیابان خلوت یا کوچه‌ای قدیمی و خانه‌ای گلی باشد عشق ورزید، و با شکیبایی و ممارست به خلق آثار خوب و باارزش در علوم جدید پراخت.            

حالا در این آخرین دقایق بعد از نیمه شب یازدهم تیرماه که این کلمات را می‌نویسم، فهمیده‌ام که بیجار بهترین نقطه کره زمین است، چرا که ستاره‌ای در خاک آن آرمیده است. روزی باید به زیارت آن نقطه بروم.

دکتر وحید کریمی‌پور، استاد فیزیک دانشگاه شریف