چرا باید جاده‌ای با این حجم از تردد تا این اندازه کیفیت پایینی داشته باشد که با گذر زمان اندک دچار ریزش و تخریب شود؟
حدود یک ماه از ترک‌خوردگی و ریزش بخشی از جاده صلوات آباد بین تونل دوم و سوم می‌گذرد. محوری پرتردد، آن هم در آستانه و ایام نوروز که صدها خودرو از آن عبور می‌کنند. نیروهای راهداری با زحمت، مسیر را با نیوجرسی و نصب علائم ایمن کردند، اما سؤال اساسی این است چرا این عملیات تنها به ایمن‌سازی موقت محدود شد؟ چرا با وجود حجم ترافیک بالا و تخریب کامل آسفالت در بخشی از مسیر، بازسازی فوری آن در اولویت قرار نگرفت؟حالا که مسافران نوروزی از این جاده عبور کرده و به شهرهای خود بازگشته‌اند باید پرسید که از وضعیت کیفیت جاده‌های ما چه برداشت‌هایی خواهند داشت؟ این وضعیت چه ذهنیتی از زیرساخت‌های استان در میان مسافران به وجود می‌آورد؟ آیا می‌خواهیم تصویر ناخوشایندی از وضعیت خدمات عمومی استان در ذهن آن‌ها باقی بماند؟ حداقل می شد با نصب تابلوهایی به دلجویی از مسافران بابت مشکلات پیش آمده پرداخت که نشان‌دهنده مسئولیت پذیری و توجه به دغدغه‌های آنان باشد.
به گفته مسئولان، تنها یک و نیم باند از دو باند مسیر فعال است؛ یعنی نیمی از ظرفیت جاده‌ای که باید پاسخ‌گوی سفرهای نوروزی و عبور و مرور روزانه باشد عملاً از کار افتاده است. اگر ایمنی مردم، روانی ترافیک، و حفظ سرمایه عمومی برای ما اهمیت دارد، چرا در عمل خلاف آن را نشان می‌دهیم؟
از این‌ها مهم‌تر باید پرسید، چرا باید جاده‌ای با این حجم از تردد تا این اندازه کیفیت پایینی داشته باشد که با گذر زمان اندک دچار ریزش و تخریب شود؟ مگر نه اینکه هر متر از آسفالت با پول بیت‌المال ساخته شده؟ پس چرا بیت‌المال باید تا این حد بی‌محابا هزینه شود و بعد دوباره برای ترمیم همین مسیر، بودجه‌ای دیگر صرف گردد؟ در این میان لازم است عملکرد عوامل پروژه نیز مورد بررسی دقیق قرار گیرد؛ چرا که یکی از راه‌های جلوگیری از تکرار چنین خسارت هایی، ارزیابی جدی و بازنگری در فرآیند طراحی، نظارت و اجراست.
اما مسئله فقط به جاده محدود نمی‌شود. تونل‌های این مسیر که باید از جنبه‌های ایمنی در اولویت قرار گیرند از روشنایی قابل قبول برخوردار نیستند. تصور کنید در تاریکی یک تونل راننده‌ای که با سرعت در حال حرکت است چه میزان دقت بیشتری باید به خرج دهد تا از خطرات احتمالی پیش رو جلوگیری کند. این شرایط نه تنها رانندگان را در معرض خطر قرار می‌دهد بلکه نشان از بی‌توجهی به زیرساخت‌های حیاتی دارد.
علاوه بر این، تابلو برق‌های داخل تونل‌ها فاقد درب و پوشش مناسب و ایمن هستند که خود می‌تواند کانونی از خطر باشد. تجهیزات داخل این تابلوها ممکن است در معرض آب خوردگی قرار گرفته و دچار آسیب شوند یا حتی به سرقت بروند. این تابلوها، که باید از هرگونه حادثه احتمالی محافظت شوند، بدون پوشش و درب مناسب، به راحتی می‌توانند موجب آسیب‌های جدی به افراد شوند. واضح است که در چنین شرایطی، تا حادثه‌ای رخ ندهد، هیچ اقدامی برای اصلاح این نقاط خطر انجام نخواهد شد.
اینجا دیگر بحث یک جاده یا یک تونل نیست بحث نگاه ما به مسئولیت، به کیفیت، و به اعتماد عمومی است. بازسازی این بخش از جاده صلوات‌آباد و اصلاح مشکلات ایمنی تونل‌ها فقط یک ضرورت فنی نیست؛ آزمونی است برای سنجش اراده مدیران در احترام به مردم و منابع کشور آیا تا زمانی که حادثه‌ای جدی رخ ندهد، نباید توجه بیشتری به امنیت و آسایش مردم شود؟
استاندار نیز نسبت به وضعیت نامطلوب جاده‌ها واکنش نشان داده و به صراحت عنوان کرده است که «به محض ورود به حوزه استان افت محسوس کیفیت زیرساخت‌های جاده‌ای کاملاً مشهود است». این اظهارنظر، دقیقا هم‌راستا با نگرانی‌هایی است که در خصوص محور صلوات آباد مطرح می‌شود مسیری که نه تنها در ایام پرتردد نوروز بازسازی نشد بلکه با ایمن‌سازی موقت به حال خود رها گردید. وقتی چنین نقدی از زبان عالی‌ترین مقام اجرایی استان بیان می‌شود دیگر تردیدی در ضرورت ورود فوری و جدی به این مسئله باقی نمی‌ماند. بر همین اساس شاید تنها توصیه مسئولانه در شرایط فعلی این باشد که مسافران کمربندهای ایمنی خود را محکم‌تر ببندند چرا که ظاهرا جاده هنوز آماده پذیرش مسئولیت ایمنی مردم نیست.
*دانشجوی دکتری مدیریت دولتی
آدرس کوتاه خبر: