اوجالان: PKK باید سلاح زمین بگذارد و منحل شود

تهران- سرویس بین‌الملل روژان‌پرس: عبدالله اوجالان، رهبر زندانی PKK، در سومین دیدار خود با هیئت دم پارتی (DEM) در زندان امرالی، خواستار کنار گذاشتن سلاح‌ و انحلال PKK شد.

وی با تأکید بر اینکه "هیچ راهی جز دموکراسی وجود ندارد"، از تمامی طرف‌ها خواست تا در مسیر صلح و جامعه دموکراتیک گام بردارند.

به گزارش روژان‌پرس، هیئت امرالی وابسته به دم پارتی، امروز برای سومین بار با عبدالله اوجالان، رهبر در بند PKK در زندان فوق امنیتی امرالی دیدار کرد.

این هیئت شامل احمد ترک، پروین بولدان، سری ثریا اندر، تولای حاتم‌اوغلو، تونجر بکرخان، چنگیز چیچک و فائق اوزگور اَرول بود.

همچنین، سه زندانی دیگر به نام‌های عمر خیری کُنار، حامیلی یلدریم و ویسی آکتاش نیز در این دیدار حضور داشتند.

در این نشست، بیانیه‌ای مشترک از سوی عبدالله اوجالان، سه زندانی همراه و هیئت امرالی تنظیم و منتشر شد. منابع خبری وابسته به کوردها نوشتند فیلمی از این بیانیه ضبط شد، اما این فیلم به هیئت تحویل داده نشد و تنها چند عکس از لحظات این دیدار در اختیار آنان قرار گرفت.

پس از این دیدار که تحت تدابیر شدید امنیتی و زیر نظر کارشناسان میت ترکیه برگزار شد، هیئت امرالی به استانبول بازگشت و در هتل Elite World در منطقه بی‌اوغلو نشست خبری برگزار کرد.

این کنفرانس خبری که از ساعت ۱۷:۰۰ به وقت محلی آغاز شد، شامل قرائت پیام تاریخی عبدالله اوجالان با محوریت "صلح و جامعه دموکراتیک" بود.

اوجالان فراخوان "صلح و جامعه دموکراتیک" را صادر کرد که متن آن به شرح زیر است:

"پ.ک.ک در قرن بیستم، که پرتلاطم‌ترین قرن تاریخ از نظر خشونت بود، در بستر جنگ‌های جهانی، جنگ سرد، انکار واقعیت کُردها و محدودیت‌های گسترده در زمینه آزادی‌ها، به‌ویژه آزادی بیان، شکل گرفت.

این سازمان از نظر تئوری، برنامه، استراتژی و تاکتیک، به شدت تحت تأثیر نظام واقع‌گرای سوسیالیستی آن دوران قرار داشت. با فروپاشی سوسیالیسم واقع‌گرا در دهه ۱۹۹۰ به دلیل مشکلات داخلی، همراه با افزایش آزادی بیان و کاهش انکار هویت در کشور، PKK دچار بحران معنا و تکرار مفرط شد. بنابراین، مانند بسیاری از سازمان‌های مشابه، دوران خود را به پایان رسانده و انحلال آن ضروری است.

ترک‌ها و کردها در طول بیش از هزار سال تاریخ خود، برای حفظ موجودیتشان و مقاومت در برابر قدرت‌های هژمونیک، همواره نوعی اتحاد داوطلبانه را ضروری دانسته‌اند؛ اما در ۲۰۰ سال اخیر، مدرنیته سرمایه‌داری به دنبال شکستن این اتحاد بوده است. نیروهای تحت تأثیر این روند، به‌ویژه بر اساس مبانی طبقاتی، این هدف را پذیرفته و در جهت آن حرکت کرده‌اند. تفسیر تک‌بعدی جمهوری‌خواهی، این روند را تسریع کرده است.

امروز که این روابط تاریخی به مرحله‌ای شکننده رسیده‌اند، ضروری است که بر پایه روحیه برادری و با در نظر گرفتن باورهای دینی، این روابط را از نو تنظیم کنیم.

پ.ک.ک به عنوان طولانی‌ترین و گسترده‌ترین جنبش اعتراضی و خشونت‌آمیز در تاریخ جمهوری ترکیه، حمایت اجتماعی خود را به دلیل بسته بودن راه‌های سیاست دموکراتیک به دست آورد.

ناسیونالیسم افراطی، که به طور اجتناب‌ناپذیر به سوی راه‌حل‌هایی مانند دولت-ملت جداگانه، فدرالیسم، خودمختاری اداری و راهکارهای فرهنگی‌محور سوق پیدا می‌کند، قادر به ارائه پاسخی به جامعه‌شناسی تاریخی نیست.

احترام به هویت‌ها، آزادی بیان، و سازمان‌یابی دموکراتیک تمام گروه‌های اجتماعی، تنها در چارچوب یک جامعه و نظام سیاسی دموکراتیک ممکن است.

قرن دوم جمهوری ترکیه تنها در صورتی می‌تواند به پایداری و همزیستی برادرانه دست یابد که با دموکراسی تکمیل شود. هیچ راهی جز دموکراتیک برای جستجوی سیستم و تحقق آن وجود ندارد و نمی‌تواند وجود داشته باشد. توافق دموکراتیک، تنها روش ممکن است.

دوره صلح و جامعه دموکراتیک، نیازمند زبانی مطابق با این واقعیت است.

در این فضای سیاسی که با فراخوان دولت باغچلی، اراده‌ای که رئیس‌جمهور نشان داده، و رویکرد مثبت سایر احزاب سیاسی به این درخواست ایجاد شده است، من فراخوان خلع سلاح را اعلام کرده و مسئولیت تاریخی این تصمیم را بر عهده می‌گیرم.

همان‌طور که هر حزب و تشکل مدرن که به اجبار منحل نشده است، به صورت داوطلبانه می‌تواند خود را با دولت و جامعه ادغام کند، شما نیز کنگره خود را تشکیل دهید و تصمیم بگیرید:

تمام گروه‌ها باید سلاح‌های خود را زمین بگذارند و PKK خود را منحل کند.

به تمام گروه‌هایی که به همزیستی مشترک ایمان دارند و به این فراخوان گوش می‌دهند، درود می‌فرستم."