مادامی که نمره تنها هدف باشد دانشجویان به جای پرداختن به مسائل پیچیده و خلاقانه به دنبال راههای ساده و سریع برای کسب نمره بالا میروند.
دانشگاهها به عنوان سنگبنای پیشرفت و توسعه هر جامعهای وظیفه دارند علاوه بر انتقال دانش، در پرورش تفکر انتقادی، خلاقیت و نوآوری دانشجویان نیز نقش آفرین باشند اما متاسفانه در کلاس برخی از دانشگاهها نمره به عنوان تنها معیار سنجش دانشجویان در نظر گرفته میشود؛ این رویکرد نمرهگرایی نه تنها به رشد علمی و شخصیتی دانشجویان کمک نمیکند بلکه مانعی بزرگ بر سر راه شکوفایی استعدادها و تواناییهای آنان است.
مادامی که نمره تنها هدف باشد دانشجویان به جای پرداختن به مسائل پیچیده و خلاقانه به دنبال راههای ساده و سریع برای کسب نمره بالا میروند. این رویکرد تفکر انتقادی و خلاقیت را در آنها تضعیف نموده و نوآوری را به حاشیه میراند و تاکید بر حفظ مطالب و پاسخ به سوالات تستی همواره موجب میشود دانشجویان به جای درک عمیق مفاهیم، به حفظ کردن مطالب بپردازند. این امر یادگیری پایدار و کاربردی را با چالش مواجه میکند.
رقابت ناسالم برای کسب نمره بالا باعث ایجاد تنش و اضطراب در بین دانشجویان میشود. این رقابت به جای تشویق همکاری و همافزایی به ایجاد جو رقابتی منفی منجر میشود. در سیستم نمرهگرایی کمیت اطلاعات و پاسخهای طولانی اغلب بر کیفیت و عمق تحلیل ارجحیت پیدا میکند این امر به جای تشویق به تفکر انتقادی و ارائه راه حلهای نوآورانه دانشجویان را به سمت ارائه پاسخهای کلیشهای و تکراری سوق میدهد.
هر دانشجو دارای استعدادها و تواناییهای متفاوتی است که سیستم نمرهگرایی با اعمال یک معیار واحد برای همه، تفاوتهای فردی دانشجویان را نادیده گرفته و بسیاری از دانشجویان با استعداد را در سایه قرار میدهد.
امید است سیستم آموزشی به گونهای عمل کند که در موقعیتهای مختلف زندگی کاربرد داشته و با فاصله گرفتن از نمرهگرایی به پرورش نسلی از فارغالتحصیلان خلاق، نوآور و توانمند با ظرفیتهای بالای اجتماعی و انسانی کمک کند که قادر به حل چالشهای کشور در قرن بیست و یکم باشند.
تو مگو همه به جنگند و ز صلح من چه آید
تو یکی نهای هزاری تو چراغ خود برافروز
که یکی چراغ روشن ز هزار مرده بهتر
که به است یک قد خوش ز هزار قامت کوز
* دانشجوی دکتری مدیریت دولتی
آدرس کوتاه خبر:
