روژان‌پرس: پنجم ژوئن هر سال از سال ۱۹۷۴ تا کنون روز جهانی محیط زیست از سوی سازمان ملل اعلام شده است. این روز فرصتی است تا تفکر و رفتار مسئولانه افراد، دولت‌ها، شرکت‌ها و جوامع در حفظ و تقویت محیط زیست گسترش یابد.
سال‌های زیادی نگذشته که شیوه‌ی پوشش نسل ما انگار فرسنگ‌ها با دوران والدین ما فاصله گرفته است. علاقه‌ی شدید ما به مُد، تنوع‌گرایی یا پوشاک ارزان هر روز بیش از پیش در حال آسیب‌رساندن به محیط زیست و حتی مواد اولیه ارزان‌تری مثل پلی‌استر جایگزین مواد طبیعی شده‌اند که باعث آسیب به بدن خود ما هم شده است؛ همین موضوع صنعت پوشاک را به دومین صنعت آلوده‌کننده بعد از صنعت نفت تبدیل کرده است.
سالانه نزدیک به ۵۰۰ میلیارد دلار صرف لباس‌هایی میشود که نه پوشیده و نه بازیافت می‌شوند؛ این یعنی معادل یک کامیون منسوجات، در هرثانیه دفن یا سوزانده میشود و برای تولید هر تیشرت و شلوار جینی که دور می‌ریزیم جمعأ نزدیک به 20 هزار لیتر آب مصرف میشود.
مردم جهان سالانه به صورت دسته‌جمعی ۸۰ میلیارد قطعه پوشاک مصرف می‌کنند. پوشاکی که عمدتاً به عنوان کالایی دورریختنی یا یک‌بار مصرف از آن یاد میشود. شاید باور کردنی نباشد که ما ۴۰۰ درصد بیشتر از ۲۰ سال پیش لباس خریداری می‌کنیم!
این موضوع در حالی است همان پوشاک تجزیه‌شده نوعی از گاز سمی و آلوده را تولید می‌کند که حاوی گازهای گلخانه‌ای دی‌اکسید کربن و متان است.
همچنین خبر سوزاندن لباس‌ها با نگاهی به آمار تکان‌دهنده است: به ازای تولید هر کیلو پارچه ۲۳ کیلوگرم گازهای گلخانه‌ای تولید میشود!
اما چه میشود که در چند دهه‌ی گذشته تا این اندازه شیوه‌ی پوشش ما تغییر می‌کند و به مصرف‌گرایی صرف روی آورده‌ایم؟ آیا این صنعت مد و ژست مدرنیته که عواملی مانند اینستا سرعت فزاینده‌ایی به رشد آن داده‌اند، ما را کنترل می‌کرده یا واقعا حق انتخاب داشتیم؟!
شاید صحبت از تغییر کلان در این حوزه با خرج‌ها و درآمدهای میلیاردی، تبلیغات و کالاسازی انسان زیر مدگرایی صرف نتواند چندان کمکی کند اما کاملا معلوم است که ما بازیچه‌ای در این دنیای مدگرایی هستیم، اگر نتوانیم تغییری ایجاد کنیم، حداقل در خرید پوشاک!
قادر رحمان‌زاده