بالطبع ممنوعيت نامگذاری اماكن و مراكز تجاری و كسب و كارها و مجتمعهای عمومي به نامهای مورد نظر اقليتها هم از همان رويه و تفكر نشأت ميگيرد كه بديهيترين حقوق اقليتها را رعايت نميكند. لذا اين محدوديتها و ممنوعيتها بهطور آشكار خلاف نص صريح بند ۹ از اصل سوم قانون اساسي است كه دولت را مكلف به رفع تبعيضات ناروا و ايجاد امكانات عادلانه براي همه در تمام زمينههای مادی و معنوي كرده است. بالطبع يك كرد يا آذری نياز بديهی به اين دارد كه از نام مورد نظر خودش استفاده كند و ايجاد محدوديت از سوی دولت هيچگونه وجاهت منطقی و قانونی نداشته و آزادی و حاكميت اراده بشر را پايمال ميكند.
علاوه بر آن اصل بيستم قانون اساسي هم تمامي افراد ملت اعم از زن و مرد را بهطور يكسان مورد حمايت قانون قرار داده و تمام آحاد جامعه از همه حقوق انساني سياسي، اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي با رعايت موازين اسلام برخوردارند.
بيشك بيتوجهي به حقوق قانوني اقليتها موجب دلسردی و نااميدي آنان را فراهم ميكند و برابري و نظم جامعه را هم با اخلال مواجه ميسازد كه قطعا بيانگر آن است كه اقليتها از حق استفاده از نامهاي خود براي كسب و كار محروم مانده و اين تبعيض و محروميت از حقوق به موارد ديگر از جمله به دست آوردن مشاغل كلان و پستهاي مديريتي و اختصاص بودجه و امكانات رفاهي و بهداشتي تسري يافته است.
براي حل اين تبعيض بايد درصدد تدوين مقرراتي براي حمايت از حقوق اقليتها شد تا با تمسك به برخي بخشنامهها اينچنين حقوق اقليتها در استفاده از نامهاي مورد نظر خود تضييع و پايمال نشود، زيرا در صورت وجود قانوني مناسب و گويا كه اين حقوق را بهطور مصرح بيان و مورد حمايت قرار دهد منبعد مقامات به خود اجازه تخطي از آن را نخواهند داد كه ماحصل آن تقويت برابري و يكساني همگان خواهد بود.
*حقوقدان و وكيل پايه يك دادگستری