قتل و عام بی‌رحمانه مردم بی‌پناه، بی‌دفاع و آواره همچنان روزها را پشت سر می‌گذارد و علیرغم گذشت ۶۰ روز مرگ کودکان، نوجوانان و زنان و مردان بی‌پناه همچنان ادامه دارد و آوارگان هیچ جایی برای پناه جانشان ندارند. در این کشتار بی‌رحمانه دنیا همچنان نظاره‌گر است.
فارغ از هر دیدگاه دینی و مذهبی، کشتاری که به‌نام دفاع انجام می‌شود وجدان هر انسان آزاده‌وای را به‌درد می‌آورد. جایی که قطعنامه آتش‌بس در شورای دائمی امنیت از طرف آمریکا وتو می‌شود جهانیان در انتظار چه نشسته‌اند! چگونه در این دنیای به ظاهر متمدن؛ مترقی و... کمترین حقوق این مردمان آواره نادیده گرفته می‌شود؟ چگونه دم از عدالت، حقوق انسانی، تمدن و... زده می‌شود؟ به چه اعتباری ملت‌های کوچک و کم‌بضاعت و بی‌دفاع زیر چکمه‌های زور، قلدری و ماشین‌های پیشرفته جنگی ابرقدرت‌های جهان نابود می‌شوند؟ کجایند بوق و کرنای مدافعان حقوق بشر در تمام کشورها در این جهان هستی؟
امنیت، صلح جهانی و حقوق انسانی انسان‌هایی که خداوند آنها را برای زندگی چون دیگران آفریده کجاست؟
به بهانه تلافی کار نادرست و خصمانه گروهی به هر اسمی و هر ایدئولژی چرا باید نسل‌کشی و قتل عام ناجوانمردانه و نابرابر با این شدت و گستردگی اعمال شود. زنان و کودکان به کجا پناه ببیرند در این جهان پهناور بی‌قانون و حقوق پایمال شده؟ بی‌گناهانی که نقشی در این ماجرای شوم نداشتند چرا باید چنین قتل عام شوند. هیچ چیزی برای امید به زنده ماندن ندارند. هیچ پناهی و هیچ پشتیبانی! به حال خودشان رهاشده‌اند تا کشته شوند و سرزمینشان به سرزمین خالی از سکنه و گورستان تبدیل شود.
آنان حتی گورستان‌هایشان هم در امان نیست و زیر چرخ‌های تانک و توپ و موشک زیر ورو می‌شود!
آیا هدف خالق ما از خلقت زمین با این نعمت‌های رنگارنگ زیر زمین، روی زمین و دریاها و... این است که قومی لجوج با انواع سلاح‌های پیشرفته به جان قوم دیگر بیفتد و آرامش و امنیت را ازآنان سلب کند. جان و مال و فرزندان و حاصل سال‌ها تلاش و زحمتشان چنین خاکستر شده و دود شود؟
برای خدا و به نام خدا و برای انسانیت و حقوق مشروع هر جاندار، موتور جنگ‌افزارهای کشتار را خاموش کنید.
من فقط توان دعا به درگاه خداوند را دارم و بس و رنج سنگین این مردمان آواره را با تمام وجود حمل می‌کنم. عدالت جهانی کجاست!؟