بزرگترین عامل عقب‌ماندگی ایران و عدم تحقق اهداف اولیه انقلاب، رسوب بی‌‌کفایتی و فساد در بدنه مدیریت کشور است زیرا معیار اکثر انتصابات ریشه در امتیازات بیگانه با دانش، تجربه و اخلاق دارد، همکاری با فلان نهاد، تعلق نسبی با فلان کس، عضویت در فلان جناح، مهارت در تملق و خوش‌‌حسابی در جبران معیار استخدام کارشناس و انتصاب مدیر است.
متهم کردن آمریکا، اسرائیل، عربستان، خشکسالی، کاهش قیمت نفت، بی‌‌مرامی روسیه، زیرکی بریتانیا، غنی‌‌سازی و حمایت از هم‌‌پیمانان خارجی در شرایط فعلی مملکت یا از روزی کم عقلی است، یا برای فرار از حقیقت و یا سرکار گذاشتن افکار عمومی است.
کردستان یکی از قربانیان اصلی این رویه است زیرا غلبه ایدئولوژی بر عقلانیت، عدالت و مردم‌‌سالاری، مناطق خارج از دایره هویت غالب را به حاشیه نظام قدرت تبعید کرده و این مناطق تبدیل به میدان تاخت و تاز افراد فاقد دانش، تجربه و مسئولیت‌‌پذیر شد.
عده‌‌ای خدمت به این دیار را عبادت می‌‌دانستند، گروهی هم برای یکسان‌‌سازی مذهبی آمدند زیرا این را جهاد فی السبیل الله تلقی می‌‌کردند، برخی هم با حرارات ناسیونالیستی و حذف نژاد کورد آمدند و برخی هم فضا را مناسب سو استفاده دیده و در لوای تظاهر به ارزش‌‌های مذهبی و انقلابی به غارت منابع پرداختند.
اولی موفقیتی کسب نکرد چون حتی 1 ثانیه از حضورشان بدون حقوق، حق ماموریت و اضافه کار نبود و صدها امتیاز مادی گرفتند و با فراموش کردن اعتقادات خود به همین بسنده کردند و رفتند، دستاورد دومی و سومی هم افزایش حس بیگانه‌‌پنداری متقابل و به چالش کشیدن منافع ملی بود اما چهارمی برنده این میدان بود و توانست سنگر و خاکریزهای مدیریت را فتح و افراد خود را در لایه‌‌های کارشناسی و نظام مدیریت بگمارد که برخی از آنها اکنون هم فعال هستند.
رفتارهای غیر اخلاقی، غیر قانونی و غیر شرعی بسیاری از مدیران هیچگاه نه از خاطره تاریخ کردستان فراموش می‌‌شود و نه حاکمیت می‌‌تواند عواقب منفی آن در روابط کورد و حاکمیت را به صورت کامل بزداید اما در این آشفته بازار، افرادی پیدا شدند که حس مسئولیت‌‌پذیری آنها را پای کار آورده و منشاء خدمات متنوع شدند.
اگر این افراد بی‌‌سواد و فاسد در نظام قدرت نفوذ نمی‌‌کرده و یا رهبران در موعد مقرر پی به نیاتشان برده بودند اکنون کردستان، کرماشان، ایلام، آذربایجان غربی و بلوچستان تبدیل به سند اثبات ناعدالتی و بی‌‌کفایتی نمی‌‌شد و منابع این مناطق به جای سرازیر شدن به جیب رانت‌‌خواران و انتقال به خارج وارد مدار توسعه مملکت می‌‌گردید و شاهد این همه اختلاف داخلی و نارضایتی نبودیم.
روز 13 اردیبهشت 1404 کردستان شاهد اتفاقی بود که در تاریخ 46 سال گذشته کم‌‌سابقه بود، در این روز اسماعیل احمدی پست فرمانداری را تحویل نژاد جهانی داد که این آمدن و رفتن مرسوم است اما نقطه غیر مرسومش نارضایتی مردم مریوان از عزل فرماندارشان بود که در قالب حضور پرشمار مردم در سالن مراسم، خیابان اطراف و حیاط فرمانداری، بیان اشعار، آوازخوانی، سخنرانی خارج از برنامه و گریه شهروندان خود را به نمایش گذاشت.
پیشنهاد اسماعیل احمدی در ابتدا با مخالفت‌‌های گوناگون روبرو شد اما اسماعیل زارعی کوشا استاندار وقت با علاقه‌‌ای که به شکوفایی استان داشت لجاجت به خرج داد کار را به پایان برد، بعد از این خط و نشان کشیدن مخالفان شروع شد زیرا منافع-شان در دیار پر نعمت و برکت مریوان به خطر افتاده بود و تاج و تخت خود را در خطر می‌‌دیدند.
بر این باور بودند زارعی کوشا از این انتصاب پشیمان خواهد شد اما جالب است که برای اثبات حرف خویش و حذف مزاحم دست به هر نوع مانع‌‌تراشی زدند.
اما گویا طرف مقابل محکم‌‌تر از این حرف و حدیث‌‌هاست و ضربه‌‌فنی کردنش خیلی مشکل است، اسماعیل احمدی توانست منشاء خدمات بسیاری شود که هر کدام توانست علاوه بر شکوفایی اقتصادی و رونق فرهنگی تبدیل به نقطه آغازین گفتمان کورد – اهل سنت – حاکمیت باشد که امید زیادی به تحقق آن نیست.
زیباترین خدمت اسماعیل احمدی سرکوب باندهای رانت‌‌خوار و گروه‌‌های باج‌‌گیری بود که زندگی را از مردم بی‌‌پشت و پناه سلب کرده بوند، کار آنها به جائی رسیده بود که قانون و نهادهای حاکمیتی را هم به تصرف خود درآورده و تا زورگیر کردن نومایس مردم، گرفتن باج از متمولین شهر و بازرگانان باشماق پیش رفته بودند.
بسیاری از دارندگان ثروت، حرمت و نوامیس زیبارو ناچار به ترک این شهر شدند تا از دسترس این باندها دور باشند اما بعد از 2 سال احمدی فضا را چنان برایشان ناامن کرد که تعدادی از آنها را گرفتار چنگ قانون شده و تعدادی هم از ترس جان، مال و منال را به جا گذاشته و موبایل‌‌هایشان را خاموش کرده و فرار کردند.
حال توصیه ما به حکومت این است 1 – بسترسازی گفتمان کورد – اهل سنت – حکومت را غنیمت شمرده و آن را به نتیجه برساند تا یکبار برای همیشه فواصل سیاسی و ایدئولوژیکی را حل کند 2 – در انتصاب مدیران معیارها به سود انتخاب این افراد تغییر دهد و دست از لجاجت ایدئولوژیکی و جناح و باندبازی بردارد.