تغییر معیارهای استخدام معلمان تنها راه پایان دادن به فاجعه

سرنوشت هر جامعه در گرو کارکردهای نظام خانواده، آموزش و رسانه است اما کارکرد نظام آموزش بر سایرین برتری دارد زیرا فرد در این نهاد وارد مرحله دانائی و مسئولیت پذیری می‌‌شود، بنابراین تمام مراحل زندگی فردی و اجتماعی تحت تاثیر آموزش است.

برتری ابرقدرت‌‌ها ریشه در شانس و اقبال ندارد بلکه برگرفته از مدارس استاندارد، متون عقلایی کتاب‌‌ها و معلمان مسئولیت‌پذیر است.

من منکر وجود معلمان وارسته در نظام آموزش و پرورش نیستم اما نگاه به رفتار اکثریت دانش‌‌آموزان ایرانی حکایتی تلخ از فرار از مدرسه، بیزاری از خانواده، گرایش به لمپنیزم، اوباشی‌‌گری، بی‌‌تفاوتی و اعتیاد دارد که سرنوشتی ناگوار برای جامعه رقم زده است.

اگر تعدادی از دانش‌‌آموزان هم موفق به کسب برتری‌‌های علمی می‌‌شوند برآیند نبوغ ذاتی خود آنهاست.

کمتر روزی است که ما اخباری ناگوار از ناهنجاری در مدارس و تنبیهات دیوانه‌‌وار توسط معلمان و مدیران مدارس و اهانت دانش‌‌آموز به معلمان را بشنویم.

 اخبار ناخوشایند مدارس ایران تبدیل به بخش مهمی از خوراک رسانه‌‌های داخلی و خارجی شده و امروزه دنیا مدارس ما را به عنوان مرکز تنبیه، تجاوز و حرمت‌‌شکنی می‌‌شناسند.

علت اصلی این فجایع را باید در معیارهای استخدام معلمان دید زیرا اهلیت عقلی و صلاحیت اخلاقی را حذف کرده و بیشتر به امتیازات حکومت‌‌پسند یا انتساب افراد به مقامات و جناح‌‌ها بسنده می‌‌کنند؛ این یکی سال‌‌ها در فلان نهاد نظامی خدمت داوطلبانه داشته، آن یکی فعال ستاد انتخابات بوده و دیگری فامیل حضرات با نفوذ است.

هر بار که فاجعه‌‌ای روی می‌‌دهد مقامات دولتی و قضائی بازارشان را با محکومیت، بازداشت و مجازات احتمالی گرم می‌‌کنند اما کسی نیست که با اصلاح معیارها به این فاجعه داخلی و بی‌‌آبروئی خارجی پایان دهد.