
بسیاری از کشورهای جهان که فاقد منابع معدنی یا زیرزمینی هستند، با تکیه بر ظرفیتهای فرهنگی، طبیعی و تاریخی خود به توسعه صنعت گردشگری پرداختهاند و از این مسیر به درآمدزایی قابلتوجهی دستیافتهاند.
کردستان، بهویژه منطقه هورامان، از جاذبههای طبیعی و فرهنگی بینظیری برخوردار است که آن را به یکی از مقاصد مهم گردشگری در غرب کشور تبدیل کرده است. در این میان، روستای دیوزناو در منطقه هورامان، شهرستان سروآباد بهعنوان یکی از نگینهای بکر و زیبا در دل کوههای شاهو، از ظرفیتهای بالقوه فراوانی درزمینهٔ گردشگری برخوردار است. این روستا در کنار رودخانه سیروان و در دامنه کوه شاهو واقعشده و با دارا بودن چشمههای پرآب، پوشش گیاهی متنوع، درخت ارغوان، جنگلهای ون (پسته وحشی)، گیاهان دارویی و خوراکی متنوع، چشماندازهای زیبا و خیرهکنندهای را خلق کرده است که گردشگران بسیاری را از سراسر کشور به خود جذب میکند. دیوزناو همچنین دارای ظرفیتهای ارزشمندی درزمینه ورزشهای طبیعی همچون قایقرانی، کوهنوردی و صخرهنوردی است. فعالیتهایی مانند سبدبافی، دامداری، زنبورداری و پرورش ماهی قزلآلا در مجتمع بزرگ این روستا نیز، از دیگر جنبههای اقتصادی و فرهنگی این منطقه به شمار میروند. زمین فوتبال این روستا نیز به دلیل موقعیت خاص و منحصربهفردش، توجه بینالمللی را به خود جلب کرده است. باوجوداین همه ظرفیت و جاذبه، یکی از اصلیترین موانع توسعه گردشگری در دیوزناو، نبود راه ارتباطی مناسب و ایمن است. جاده خاکی، پر از چاله و ناهمواریهای متعدد، نهتنها موجب آسیب جدی به وسایل نقلیه میشود، بلکه تجربه سفر را برای گردشگران ناخوشایند کرده و آنها را از سفر مجدد به این منطقه بازمیدارد. این وضعیت، علاوه بر لطمه زدن به صنعت گردشگری، موجب کند شدن روند رشد اقتصادی و کاهش انگیزه سرمایهگذاران نیز میشود.
اگرچه مسئولان شهرستان سروآباد و نمایندگان مجلس در دورههای مختلف وعدههایی درزمینه بهسازی و آسفالت این مسیر دادهاند، اما تاکنون اقدام مؤثری در این زمینه صورت نگرفته است.
این در حالی است که بهبود وضعیت راه ارتباطی دیوزناو میتواند نهتنها گام بلندی در توسعه گردشگری منطقه باشد، بلکه تحولی اساسی در اشتغالزایی، درآمدزایی و مهاجرت معکوس نیز ایجاد کند. انتظار میرود که مسئولین ذیربط با عزمی جدی و برنامهریزی دقیق، اقدامات اجرایی لازم برای بهسازی راه این روستای ارزشمند را در دستور کار قرار دهند. توسعه راه دیوزناو نه یک مطالبه محلی، بلکه یک ضرورت منطقهای در مسیر عدالت اجتماعی و توسعه پایدار است.