نمی‌‌‌دانم چگونه باور کنم که در سرزمین نفت، گاز، چهارفصل، طلا و آهن که ادعای بیش از 3 هزار سال سابقه فرهنگ و تمدن دارد، مردمانش به جای اینکه در اوج پیشرفت و رفاه باشند در قعر جدول استانداردهای جهانی قرار دارند.سوخت‌‌‌بر، کولبر، زباله‌‌‌گرد، گدای خیابانی، کودکان کار، زنان خیابانی، ته‌‌‌لنجی، دستفروش و سارقان کابل‌‌‌های برق، تلفن و دکل‌‌‌های مخابراتی و گسترش نهادهای حمایتی، هیچ نسبتی با منابع توسعه، سابقه تاریخی و قدمت تمدن این مملکت ندارد.
افزایش مشاغل کاذب در این کشور مایه تعجب تمام صاحب‌‌‌نظران داخلی و خارجی است و متولیان اداره کشور هم مدام وعده بهبود را می‌‌‌دهند اما در عمل بهبودی دیده نمی‌شود، اکنون عدد اختلاس‌‌‌ها، دزدی‌‌‌ها و رشوه‌‌‌ها از 123 میلیارد تومان دهه 70 به 50 و 60 هزار میلیارد تومان رسیده، مساحت زمین‌‌‌خواری از 300 متر به 100 هکتار رسیده، دریاخواری و کوه‌‌‌خواری به لیست غارت اضافه شده و تعداد فقرا و تنوع فقر هم مدام در حال افزایش است.
نتیجه پیروزی انقلابی که با شعار عدالت‌‌‌گستری مردم را همراه خود کرد به اینجا ختم شد که ارزش پول ملی چنان پائین آمده که حتی کشورهای فقر و وامانده هم حاضر به پذیرش آن در معامله با تجار ایرانی نیستند، فاصله طبقاتی در این کشور مدام در حال افزایش، تنوع فقر و تعداد فقرا در حال افزایش و شاخص‌‌‌های رفاه و آرامش مردم در یک سیر روزانه در حال کاهش است.
در چند سال اخیر پدیده‌‌‌ای در کشور ظهور کرده که وجدان و غرور ملی هر هموطن آزاده را آزار می‌‌‌دهد زیرا برایند سوء مدیریت و فساد سازمان یافته است، زباله‌‌‌گردی پیرزنان و پیرمردان سند اثبات انکار ناپذیر غلبه ناعدالتی و نادانی بر مدیریت منابع و توزیع فرصت‌‌‌هاست.
متولیان اداره کشور توطئه صهیونیستی، جنگ تحمیلی و تحریم را بهانه وضعیت موجود می‌‌‌دانند که اما ضربه‌‌‌ای که سوء مدیریت ناشی از انتخاب غلط مردم در پای صندوق رای، انتصاب غلط دولت در سپردن اداره امور و گسترش فساد سازمان یافته ناشی از خلاءهای قانونی، اهمال نهادهای نظارتی و نبود قاطعیت دستگاه قضاء به سرنوشت مردم زده هیچ عامل داخلی و خارجی دیگر نزده و نخواهد زد.
این مملکت به اندازه کافی منابع توسعه دارد اما افتادن روال برنامه‌‌‌ریزی به دست افراد بدسواد، افتادن امضاهای طلایی به دست افراد فاسد، اجرای پروژه و طرح توسط افراد فرصت‌طلب و غلبه مافیا بر قانون، روند توسعه کشور را از مدار توازن و عدالت خارج ساخته است.
این وضعیت در مناطق کوردنشین به علت غلبه ایدئولوژی بر عدالت، عدم حضور سازمان یافته کوردها در نظام قدرت و بی-تفاوتی رسانه‌‌‌های کوردی از شدت بالاتری برخوردار و مشاغل کاذب از قبیل زباله‌‌‌گردی، کولبری، نون‌‌‌خشکی و دستفروشی را تبدیل به محورهای اصلی اشتغال و تامین معیشت نموده که کمبود درآمد برخی از این مشاغل سبب فعالیت خانوادگی در آنها شده است.
گردش پیرزنان در میان زباله برای جمع‌‌‌آوری مواد پلاستیکی، کاغذی، فلزی و تامین معیشت از این طریق یکی از نمودهای تسلط سوء مدیریت و فساد بر اداره جامعه و تحمیل ناعدالتی بر توزیع منابع است.
در سوال از پیرزنان مشخص شد که سن این افراد از 67 سال کبری (م) تا 75 سال حلیمه (ن) است، این افراد اکنون باید در حال استراحت، عبادت و تفریح باشند نه اینکه در سوز سرمای شبانه زمستان، گرمای تابستان، باران بهار و گرد و خاک پاییز سر در زباله‌‌‌دان فرو برده و پلاستیک‌‌‌های مملو از میکرون را پاره و دنبال نان شب بگردند.
خجالت‌‌‌آور است که کبری با بیماری دیابت حاد، حلیمه با فشار خون بالا، رضیه با چشمان کم‌‌‌سو و عطیه با میگرن شدید برای کسب روزی و پرداخت اجاره خانه سر در زیباله‌‌‌دان ببرند و عده‌‌‌ای غارتگر با خیال راحت در عیش و نوش باشند.