غیر حضوری شدن دانشگاه‌ها در ایران به بهانه کمبود انرژی موضوعی است که باید با نگاهی انتقادی به آن نگریست. دانشگاه‌ها به‌عنوان نهادهای علمی و پژوهشی، نقش اساسی در پیشرفت و توسعه کشور دارند و غیر حضوری کردن آنها نشان‌دهنده نوعی اولویت‌بندی نادرست در مواجهه با بحران‌ها است. آیا قطعاً راه‌حل دیگری برای مدیریت مصرف انرژی وجود ندارد که به چنین اقداماتی نیاز باشد؟
این تصمیم علاوه بر اختلال در روند آموزشی و پژوهشی، پیامدهای اجتماعی و اقتصادی گسترده‌ای دارد. دانشجویان، اساتید و کارکنان دانشگاه‌ها با برنامه‌ریزی‌های خود دچار چالش می‌شوند و کیفیت آموزش به شدت افت می‌کند. از سوی دیگر، این تعطیلی‌ها می‌تواند نوعی بی‌توجهی به اهمیت دانش و علم در حل مشکلات اساسی کشور را نشان دهد.
سؤال مهم این است که چرا همواره آموزش و علم اولین قربانی بحران‌های مدیریتی هستند؟ آیا بهتر نیست به جای تعطیلی دانشگاه‌ها، راهکارهایی برای افزایش بهره‌وری انرژی یا مدیریت بهینه مصرف در دیگر بخش‌های پرمصرف ارائه شود؟ این‌گونه تصمیمات نه‌تنها راه‌حل موقتی هستند، بلکه اعتماد عمومی به سیستم را نیز تضعیف می‌کنند.
مدیریت بحران نیازمند نگاه بلندمدت و عمیق است، نه راه‌حل‌های کوتاه‌مدت که تنها آسیب‌های بیشتری را به همراه دارد. امید است مسئولان با درک اهمیت دانشگاه‌ها و با اتخاذ تصمیمات مسئولانه‌تر، به فکر حفظ و تقویت جایگاه علم و دانش در کشور باشند.
من از مفصل این نکته مجملی گفتم
تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل
* دانشجوی دکتری مدیریت دولتی