در روزگار غریبی که برادر، فرصتی برای دیدار برادر ندارد و به قول شاملوی بزرگ: کوه‌ها با هم‌اند و تنهایند مثل ما باهمانِ تنهایان، مردی از جنس محبت و مهربانی، قلبش برای انسانیت می‌تپد و به انسان عشق می‌ورزد.یحیا صمدی؛ شاعر، نویسنده، روزنامه‌نگار، محقق و فعال فرهنگی و مدنی، برخلاف کسانی که در زمان زنده بودن آدم‌ها، سراغی از آنها نمی‌گیرند و به محض درگذشت‌شان، عکس‌هایی یادگاری که به صورت هدفمند با آنان گرفته‌اند را استوری می‌کنند، به اهل هنر و فرهنگ در زمان حیات‌شان ارج می‌نهد، آنان را تکریم و تجلیل می‌کند، به دیگران رو می‌اندازد، مشکلات‌شان‌را در حد توان، چاره‌سر می‌کند و پس از مرگ آن عزیزان، تمام هم و غمش می‌شود، تشییع و خاکسپاری شکوهمند و درخور شخصیت آنان.
به راستی دنیا با وجود یحیی صمدی‌ها، جای بهتر و زیباتری برای زندگی است و من شخصا به عنوان یکی از رفیق‌های دیرین‌اش، به وجود گرانقدرش افتخار می‌کنم و دغدغه‌های انسانی‌اش برای حفظ حرمت بزرگان‌مان را ستوده و بر دستان مهربان‌اش بوسه می‌زنم.