کاربرانی که از معابر بهره‌برداری می‌کنند می‌توانند تحت عنوان رانندگان؛ مسافران، افراد پیاده و... تعریف شوند.طراحان راه و مهندسین ترافیک باید انسان را در توسعه پیشنهادی راه و ترافیک مد نظر قرار دهند.
عنصر انسانی پیچیده‌ترین عنصر سیستم حمل و نقل را تشکیل می‌دهدکه موجب تمایز مهندسی حمل و نقل با سایر رشته‌های مهندسی می‌گردد.
افراد مختلفی از راه استفاده می‌نمایند که متناسب با خصوصیات آنها می‌توانند در گروه‌های سنی پیر، جوان، نوجوان، کودکان معلولان و... قرار گیرند.
انسان به‌طور عام و رانندگان به‌طور خاص بر اساس خصوصیاتی قابل اندازه گیری هستند اما برای برخی ار رفتارهای آنان ازجمله مدت زمان عکس العمل در مواجهه با حادثه، زمان مشاهده، عوامل روانی، قدرت جسمانی، خستگی و مهارت نمی‌توان اندازه‌‌ای دقیق تعیین کرد. چرا که این ویژگی‌ها متغیر است و در همه انسان‌ها یکسان نیستند.
طرح کلی راه و تجهیزات مربوط به آن مثل تابلوها، خط‌کشی و علائم به راننده در تصمیم‌گیری کمک می‌کند.
معابر باید طوری طراحی گردد که رانندگان را در جهت یابی هدایت و کنترل کمک کند.
راننده باید بر کنش با سایر وسایل نقلیه از جمله وسایل نقلیه دنبال شونده، سبقت، همگرایی و هم‌زمانی و اراده کنترل ترافیک، چراغ‌ها و علائم را مد نظر قرار دهد.
مهارت لازم برای رانندگان وسایل نقلیه و انتخاب سرعت باید متناسب باشد. از جمله موارد مهمی که راننده بایستی مدنظر قرار دهد زمان عکس العمل (ادراک، تعقل، هیجان، اراده و زمان ادراک) است.
یک راننده خوب بایستی زمان دیدن علائم رانندگی، زمان شناسی و درک علائم، زمان لازم جهت تصمیم‌گیری، ارائه اطلاعات و ارائه هشدار جهت عکس العمل را داشته باشد.
بنابراین چنانچه راننده اطلاعات کافی برای تصمیم‌گیری سریع و صحیح نداشته باشد منجر به حوادث ناگوار می گردد.
*رییس پلیس راهور استان کردستان